Jason M.
2/5
Dit was mijn 3e ronde in de hier en eerlijk? Het is niets voor mij. Laat me uitleggen waarom:
Ze noemen het zorg.
Op papier klopt dat misschien.
Maar er groeit een bepaalde stilte wanneer iemand glimlacht terwijl jouw verhaal langzaam wordt herschreven.
Een zachtheid die, na verloop van tijd, meer voelt als slijtage dan als herstel.
Niet kwaadaardig. Gewoon… systematisch.
Ik kwam binnen met vragen.
Ik ging weg met vragen over die vragen.
Sommigen noemen dat voortgang.
Ik noem het een stille ontmanteling.
Voor wie verdoving boven inzicht verkiest, is Dimence misschien passend.
Maar voor wie helderheid zoekt na jaren van gaslighting of chronische uitputting,
kan de vloer ongemerkt beginnen te kantelen.
Soms is het gevaarlijkste niet wat er gezegd wordt —
maar wat er langzaam wordt gesuggereerd.
Als ik bijna al hun kaarten op tafel zou gooien:
Mijn persoonlijke ervaring is dat het binnen de GGZ zelden gaat over herstel. Het gaat over controle. Over macht. Over onderdrukking. Je krijgt geen ruimte om echt vrij te zijn en te genezen, laat staan om innerlijke rust te vinden. Je wordt in een keurslijf gedrukt van “evidence-based” programma’s en volgestopt met verdovende medicatie — niet om je beter te maken, maar zodat je draaglijker bent voor de omgeving. Voor hén.
Wie niet meewerkt, krijgt het complete manipulatie-arsenaal over zich heen: gaslighting, blame shifting, projectie, ontkenning, DARVO, bagatellisering. Plots ben jij het probleem. Plots heb jij een 'stoornis' die alleen zij kunnen ‘behandelen’. En voor je het weet ben je niet meer dan een wandelende verontschuldiging voor hun falende aanpak.
Ze noemen het zorg. Wat het vaak kan worden, is een vorm van narcistisch misbruik verpakt in witte jassen en richtlijnen. En ze zijn er verdomd goed in. Subtiel, berekenend, ongrijpbaar. Net genoeg empathie om je te verwarren, net genoeg vriendelijkheid om je te laten twijfelen aan je eigen waarneming.
Dus als je nog ademt: blijf weg bij de GGZ.
Zolang je zelf nog iets van regie hebt, hou het. Zoek een veilige plek buiten dat systeem zolang het niet veranderd. Ga naar de natuur. Schrijf. Adem. Maar laat je niet kapot maken door een instelling die je als ‘cliënt’ binnenhaalt en als afgestompte versie van jezelf weer uitspuugt.
Er zijn velen uit de GGZ gestapt met woede, maar zonder bewoording. Hun ervaring was ongrijpbaar. Deze tekst maakt hun ongrijpbare leed grijpbaar.
Veel GGZ-personeel zal deze tekst wellicht afdoen als projectie, achterdocht of paranoia.
Maar diep onder die reactie, voorbij de façade van status, professionaliteit en ‘draagkracht’, weten velen van hen iets wat ze zelden durven toegeven:
Ze zouden zelf nooit als cliënt in dit systeem willen terechtkomen.
En dáár begint het wrikken.
Niet omdat ik te hard ben.
Maar omdat ik iets blootleg wat allang knaagt en nooit gezegd mocht worden.
*Klein extraatje voor wie zich erin herkent.
Laat dit eens bezinken:
Waarom vragen GGZ-behandelaren zo vaak of je nog vertrouwen hebt in de zorg?
Vertrouwen hoort verdiend te worden. Niet gevraagd.
Denk hier rustig over na,
voor je je levensverhaal weer netjes laat slijten in een behandelkamer.
Neem je medicatie en heb je bijwerkingen?
Wat gebeurt er als je dat aankaart?
Word je gehoord of vriendelijk geminimaliseerd, gebagatelliseerd, gegaslight en ontkend met een zachte, vriendelijke stem?
Ervaar je misschien een interne druk van je behandelaar om vooral te blijven slikken? ookal slik je het al een poos en merk je achteruitgang op bepaalde vlakken.
Kom je thuis met het gevoel: “Ik voel me gehoord”
of juist met een verwarring die er daarvoor niet was?
(Cognitieve dissonantie.)
Sorry maar dit kan niet goed zijn.
