Universitair Medisch Centrum Groningen - Groningen

Puck Koolman

15 jaar geleden heeft mijn vader een ernstig motor ongeluk gehad. Hij is eerst 7 weken in Deventer ziekenhuis geweest. Een week in coma. Daarna 7 weken in Groningen waar hij mensonterend is behandeld. Daarna weer terug naar Deventer.
Mijn ouders hebben ze nooit aangeklaagd wat ze zeker wel hadden moeten doen. Hoe zij met mijn vader zijn omgegaan heeft mij zo boos gemaakt dat ik nu nog wel de boel wil aanklagen, maar ja ziekenhuizen zullen nooit toegeven. Walgelijk personeel. Mensonterend gaan ze met je om. Mijn vader had zo ontzettend veel pijn, hele been verbrijzeld.
De morfine knop deed het niet. Zijn vader was naar de koffie kamer gelopen omdat er niemand kwam (terwijl er al 300 keer op het knopje was gedrukt) hun antwoord: ‘we komen na de koffiepauze’ terwijl mijn vader daar lag te creperen van de pijn.
Als ze hem rondliepen met het bed konden ze niet het fatsoen opbrengen om rustig aan te lopen en niet overal tegen aan te stoten. Terwijl elk klein hobbeltje of stootje deed belachelijk veel pijn. Personeel was veel te nonchalant en doen net alsof er niks aan de hand is.
Hij kreeg een infectie en moest accuut geopereerd worden. Maar er was personeel te kort dus hij moest 8 uur wachten. Infectie was aan het verspreiden en kwam binnendringen. Dit was het moment dat hij het bijna niet had overleefd. Mijn vader had er al niet meer kunnen zijn. Ik heb geluk dat mijn vader de sterkste man op de aarde is en dat hij dit ziekenhuis heeft overleefd.
Ik kan nog zo veel shit opnoemen wat er mis is en wat zij geflikt hebben.
Zij hebben mijn vader GEBEULD. En dat is nog bijna zacht uitgedrukt.
En niet alleen mijn vader, maar ook de mensen bij hem op de afdeling. Belachelijk.
Ik hoop met heel mijn hart dat het nu, 15 jaar later, niet meer op deze manier gaat.

Peter Custers

Houdt het kort. Dat zal niet meevallen.

Na vele bezoeken aan landelijke specialisten kwamen we niet veel verder dan te weten wat het niet was en dit ook nog zonder samenhang. Het was natuurlijk heel belangrijke informatie, maar toch.

We kregen een verwijzing naar het UMCG en onze contactpersoon werd mevrouw @I.van.Zuijlen.MSc. Met haar gingen we het traject in waarbij we de uitsluitingstheorie toepasten.
Dus onderzoek is gericht op mogelijk SLE / fenomeen van Raynaud en Sjögren. Welke disciplines zijn daarbij betrokken en ga deze stap voor stap af en laat specialisme die geen relatie hebben vallen.

De ultieme zet van mevrouw van Zuijlen was het inrichten van een multidisciplinaire poli. We kregen dus op een (1) dag zes verschillende specialismen met deskundigen te spreken. Eind van de dag hadden al deze artsen hun artsenbrief opgemaakt en konden wij om 17:00 uur met mevrouw van Zuijlen de uitkomst in samenhang bespreken.

We verlieten het UMCG en gingen richting Limburg zonder vragen en daarmee tevreden. We wisten dat er alles aan gedaan was door het in medebehandeling nemen door verschillende specialisten met een gemeenschappelijk doel.

Ieder betrokkene hartelijk dank. Mevrouw van Zuijlen, u weet niet hoe blij we zijn met uw deskundigheid en inzet. Ook in het intermenselijk contact.
Trudy en Peter

Adje Anders

Goed geholpen, diagnose gekregen. Alleen als ik vertel om de verwijzing naar een ander ziekenhuis te annuleren dan negeren ze mij. Artsen zijn toch eigenwijs en doen inprincipe wat se willen maar laten het wel overkomen alsof je wat te zeggen hebt. Door dit gedrag van artsen laat ik mij niet behandelen dan maar verlamd raken

Fedde #1

Het is een goed ziekenhuis de verzorgers zijn aardig en het is prachtig als in als ik er doorheen loopt voelt het alsof je door een stad loopt en de gangen zijn mooi neergelegd

Marina Awel

Het Groningse Ziekenhuis is een plek waar efficiëntie en precisie hoog in het vaandel staan, maar het is essentieel dat elke patiënt, vooral in noodsituaties, met zorg en begrip wordt behandeld. Het is belangrijk dat de verpleegkundigen op de spoedeisende hulp zich bewust zijn van de gevoelens en de stress die gepaard gaan met noodsituaties, en dat ze empathisch en respectvol blijven in hun interacties met patiënten en hun metgezellen. Het ziekenhuis zou er goed aan doen om training en ondersteuning te bieden aan het personeel om ervoor te zorgen dat elke patiënt een menselijke en ondersteunende ervaring heeft, zelfs in de meest urgente situaties.

De familie van de patiënt werd behandeld op een manier die menselijkheid ontbeerde, omdat de verpleegkundige op de afdeling spoedeisende hulp snel zijn werk wil afmaken om naar huis te gaan, omdat hij om 18.00 uur klaar is met zijn werk. Maar deze manier van omgaan heeft geen relatie met de juiste manier van omgaan met de patiënt en zijn familie. Ik ken zijn naam niet, maar hij is lang, heeft blauwe ogen en een lichte baard. Het omgaan met hem is als omgaan met iemand die geen hersenen heeft. Hij moet vanaf het begin worden opgeleid en onder toezicht staan, want het is een grote vergissing om zo'n verpleegkundige op de afdeling spoedeisende hulp te hebben

Terra Nostra

Laag niveau communicatie verplegend personeel; komt iemand net uit een operatie vertellen ze hem belangrijke info die totaal niet binnen komt. En de co-assistent roept patiënt nog terug voor een belangrijke vraag, mocht u tijdens de operatie hartstilstand krijgen, wilt u worden gereanimeerd?! Snap de vraag, protocol, maar denk niet dat het vak communicatie al was langs gekomen. Kortom, weinig empathie op de afdeling.
oh ja, hele dag gewacht op de zaalarts....niet meer gekomen.....

Kell Brekoo

Bij dit ziekenhuis eindelijk de zorg gekregen die nodig was. Helaas mijden in de coronatijd waardoor het duidelijk merkbaar was dat de artsen en verpleegkundigen merkbaar zwaar op de proef werden gesteld en ondanks dat toch vriendelijk en zorgzaam bleven. Wat mij betreft een top ziekenhuis!

Wesley Belt

3 jaar geleden zou k bericht krijgen voor de operatie nu nogsteeds niks gehad en heb gebeld dat t weer begint… zeggen ze ja begin maar met oordruppels……..